1. Początek

Dobra na razie musicie się zadowolić takim oto króciutkim wstępem.
Zapraszam do czytania i komentowania!

Początek

Los Angeles, 6 sierpień  1996 r.

-Gdyby 12 lat temu ktoś powiedział mi, że moje życie będzie wyglądać tak jak teraz to bym go zwyczajnie wyśmiała.  To co przeszłam przez minione 12 lat zmieniło mnie nieodwracalnie, już nie ma we  mnie tamtej grzecznej dziewczynki z dobrego domu.  Pomimo tego, że przez te wszystkie lata życie rzucało mi kłody pod nogi teraz w końcu mogę powiedzieć, że jestem naprawdę szczęśliwa, Po tylu latach wędrówki, wzlotów i upadków, w końcu mogę powiedzieć , że ja, Julie Hellman, jestem bardzo zadowoloną ze swojego życia, 34 latką. – powiedziała uśmiechnięta niebieskooka blondynka siedząca na trawie obok brunetki, najpewniej jej przyjaciółki, oraz patrząca na dwójkę bawiących się przed nimi dzieci.

-Też bym tak chciała…- odezwała się cichutko brunetka.

-Zobaczysz teraz już będzie tylko lepiej.  On się naprawdę stara, w końcu mu się uda. Jestem pewna, że wkrótce będziecie ze sobą bardzo szczęśliwi.  Daj mu trochę czasu, uwierz kochanie znam go bardzo dobrze, zawsze był dla mnie jak brat. On… On się po prostu zagubił w tym wszystkim, ale wreszcie odnajdzie swoją drogę, waszą drogę, musisz mu tylko troszeczkę pomóc. – powiedziała blondynka i lekko się uśmiechnęła do swojej rozmówczyni.

-Obyś miała rację… Julie a czy ty… Czy ty nie żałujesz, że wam nie wyszło? Że tyle lat o niego walczyłaś, ale ci się nie udało?

-Oczywiście że żałuję, ale co mam na to poradzić. Widocznie tak miało być, tak musiało być. Nie jesteśmy razem, ale myślę, że oboje jesteśmy szczęśliwi. Ja na pewno jestem. Mam nadzieje, że on… Oh, że Duff też jest szczęśliwy. Mamy Mię- wskazała brodą na dziewczynkę która właśnie kopała dołek w ziemi.- i  ona już zawsze będzie nas łączyć. Mimo, że nie jesteśmy razem jako para czy małżeństwo to razem jesteśmy dla niej rodzicami i to się nigdy nie zmieni.  Trochę spieprzyłam sprawę, zostawiłam go gdy najbardziej mnie potrzebował, ale czasu nie cofnę i nie zmienię tego co już się stało. Dlatego właśnie ty nie możesz się poddawać musisz walczyć o swoją, o waszą miłość. Wiesz ja się zwyczajnie poddałam. Miałam już dość wiecznych awantur, zdrad, alkoholu, narkotyków i pewnego dnia nie wytrzymałam i po prostu odeszłam. Teraz trochę tego żałuję, bo mogłam walczyć dalej może teraz bylibyśmy razem? Kto wie… Ale teraz też jest dobrze. Dave jest dla mnie dużym wsparciem. Mam nadzieję że on i Duff też kiedyś się dogadają. Są przecież naprawdę bardzo ważnymi osobami w życiu moim i Mii.

-Naprawdę cię podziwiam… Dobra ja już chyba muszę lecieć. Nie chce żeby on za długo zostawał sam w domu z resztą chyba sama to rozumiesz no nie?

- Tak, tak jasne idźcie już.- obdarzyła brunetkę szczerym uśmiechem.

- Mikey chodź idziemy! Pożegnaj się z Mią i z ciocią.- brunetka zawołała rozbawionego malca.

-Pa pa Mia! Pa pa ciociu! –krzyknął trzylatek i złapał za rękę swoją mamę.

-Paaa! –krzyknęła złotowłosa dziewczynka.

- Pa ! I Jenny pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Zawsze.- blondynka wzięła swoją pięcioletnią córeczkę za rączkę i odeszły w stronę ulicy na której mieszkają. Dokładnie 12 lat temu Julie słyszała te same słowa od swojej matki,  jednak dziś miała wrażenie, że tamte słowa nic nie znaczyły.

Evanston, Illinois (Przedmieścia Chicago),  6 sierpień 1984 r.

Czy mając wszystko, pieniądze, rodzinę i szczęśliwe życie, można chcieć to porzucić i zacząć wszystko od zera? Julie jeszcze nie rozumiała podjętej przez siebie decyzji, ale wiedziała, że to bardzo ważny krok w jej życiu. Postanowiła porzucić swoje dotychczasowe życie i wyjechać na studia do Los Angeles. Rodzice obiecali dać jej tyle pieniędzy, żeby starczyło ej na trzy pierwsze miesiące w Mieście Aniołów, potem będzie musiała radzić sobie sama.  Dziewczyna właśnie kończyła pakować swoją walizkę, gdy usłyszała pukanie do drzwi.

-Proszę!!! – krzyknęła.

-Kochanie przyszłam upewnić się czy wszystko w porządku. Masz wszystko? – spytała kobieta wchodząc do pokoju, która była nieco starszą kopią Julie, miałą blond włosy spięte w koka i jasna niebieskie oczy, ubrana była w różowy sweter i jasne dość obcisłe spodnie, miała około 50 lat.

-Tak mamusiu mam wszystko.- odpowiedziała Julie uśmiechając się do swojej matki.

-Wiesz… Nie musisz przecież tego robić. Kupilibyśmy ci mieszkanie w Chicago, tam mogłabyś iść na studia, skoro w North Western ci się nie podobało. Nie musisz jechać  aż do Kalifornii.

-Mamo ale ja naprawdę tego chcę. Chcę się usamodzielnić, żyć sama. Jesteście dla mnie z tatą naprawdę wspaniali, dajecie mi wszystko czego tylko pragnę, ale już czas żebym wyleciała z gniazda.

-Skoro taka jest twoja decyzja… Pamiętaj tylko, że zawsze możesz na nas liczyć. Zawsze.  I zawsze, ale to naprawdę zawsze będziesz mogła do nas wrócić.

-Wiem, mamo, wiem. Kocham Cię.- dziewczyna przytuliła matkę i dyskretnie otarła łzy ze swoich policzków.- Dobra nie rozklejajmy się. Kończę pakowanie i jedziemy na lotnisko.  Mieszkanie będzie gotowe tak?

-Tak, tak. Będzie w nim wszystko meble sprzęty itd.

-Jeszcze raz bardzo wam dziękuje. – ucałowała matkę w policzek.

-Oh kochanie nie ma za co. Przecież jesteś naszą najukochańszą jedyną córeczką.- powiedziała kobieta po czym wyszła z pokoju córki.

Dziewczyna dokończyła w spokoju pakowanie i po półtorej godziny stała wraz z rodziną na lotnisku.

-No to chyba  pora już się pożegnać…- powiedziała cicho Julie.

-Chyba tak- odpowiedziała smutno matka- Kochanie uważaj na siebie- przytuliła dziewczynę.

-Córeczko… Nie wejdź w złe towarzystwo- ojciec przytulił ją mocno.

-Jasne tatusiu.- odpowiedziała po czym  nerwowo się uśmiechnęła.

-No siostra, nie zapomnij o mnie… Za cztery lata dołączę do ciebie.- powiedział jej czternastoletni brat przytulając ją szybko.

-Jasne młody.- powiedziała i cmoknęła brata w czoło na co on się tylko lekko skrzywił.  

Po wyściskaniu wszystkich ponownie dziewczyna ruszyła w stronę okienka odprawy. Pół godziny później siedziała już w samolocie. Za dziesięć minut miała wystartować. Wyjęła z plecaka notesi długopis, otworzyła na pierwszej stronie i napisała:

Julie Hellman ur. 13 stycznia 1962r.

Studentka prawa w UCLA.

6 sierpnia 1984r. ------- POCZĄTEK NOWEGO ŻYCIA

Potem schowała notes, odłożyła plecak i w cierpliwości czekała na start. Start symbolizujący rozpoczęcie jej całkiem nowego życia. Samodzielnego życia, wolnego życia.